Η ημέρα των ανεμοφερμένων γραμμάτων

Μια φορά και έναν καιρό…

Ναι, άρχισε σαν παραμύθι, αλλά έγινε στην πραγματικότητα.

Αν έχεις ονειρευτεί κάποτε, αν έχεις ερωτευθεί κάποτε, θα το καταλάβεις, θα σου αρέσει, ελπίζω ότι θα σου αρέσει.

Μιλάω για την ημέρα των ανεμοφερμένων γραμμάτων, 22 Σεπτεμβρίου.

Δεν το έχεις ακούσει?

Κάτσε για λίγο, άκου:

  Φανταστού, που περπατάς και ξαφνικά βρίσκεις ένα γράμμα, χειρόγραφο, γεμάτο με ιστορίες, αισθήσεις, όνειρα…  Κάποιος άγνωστος μιλάει σε σένα, δεν τον ξέρεις, δεν σε ξέρει αλλά ανοίγει την καρδιά του, εμπιστεύεται σε σένα.

Το έγραψε για να το έβρισκες εσύ. Ακριβώς εσύ. Γιατί? Επειδή το βρήκες. Αν δεν έπρεπε να βρεις εσύ, θα το έβρισκε κάποιος άλλος.

Και ίσως και εσύ θα παραλάβεις κάτι ευχάριστο από αυτό το γράμμα? Ελπίδα, ανθρωπινή θερμή, απάντηση που την έψαχνες για την ερώτηση που σε βασάνισε…   ή απλώς να καταλάβεις ότι δεν είσαι μόνος, κάπου στην πόλη σου υπάρχει ένας άνθρωπός σου, μια συγγενή ψυχή.  

Ίσως και εσυ θέλεις να ανοίξεις την καρδία σου, να μιλήσεις σε κάποιον, σε αυτόν, ο οποίος θα ακούσει με την μεγαλύτερη προσοχή, θα είσαι όμως ελεύθερος,  ο αληθινός εαυτός σου, γιατί κανείς δε σε κοιτάει στα μάτια, και μπορείς να τον πάρεις στα βαθύτατα μέρη της ψυχής σου.

Εμείς το κάνουμε κάθε 22 Σεπτεμβρίου, από 2010. Απλώς πάρε το χαρτάκι και το μολύβι, γράψε το γράμμα και άφησε κάπου, όπου το θέλεις, στο δρόμο, καφενείο, μετρό, καράβι… Όπου θέλεις.

Δεν έχει σημασία που μένεις, που είσαι τώρα, τι γλώσσα μιλάς και γράφεις, πόσων χρονών είσαι… Αρκεί να είναι 22 Σεπτεμβρίου και να αφήσεις το γράμμα σου για να αποφασίσει μοίρα ή ο άνεμος, σε ποιον να το δώσει.

Εγώ θα το κάνω στη Γεωργία, εσύ στην πόλη σου, ο άλλος και ο άλλος στην δική του και σε διάφορα μέρη του κόσμου, την ίδια μέρα θα μας ενώσει η ίδια τελετή, το μυστικό μας, το να γράφουμε και να αφήνουμε τα χειρόγραφα γράμματα.

Λίγα λόγια για την ιστορία της ημέρας: η ιδέα αυτή μου ήλθε το 2010 και εδώ και 5^η φορά το κάνουμε.

Καθόμουν και σκεφτόμουν για τα γράμματα, τα οποία βάζουν στο μπουκάλι και τα ρίχνουν στη θάλασσα.

Εγώ μένω στην Τιφλίδα, Γεωργία. Στην πόλη μου δεν έχουμε τη θάλασσα και σκέφτηκα, ίσως να τα ρίξουμε τα γράμμα στον άνεμο (ή αέρα)…

Και έγινε.

Τα γράμμα ξέρουν να ταξιδέψουν.