დახეული წერილების ძალა

ჯერ კიდევ შარშან 22 სექტემბერს დავპირდი ერთ კეთილ გოგოს, რომ დახეული წერილების შესახებ დავწერდი.

დავიწყოთ ცოტა შორიდან.
2010 წლიდან მოყოლებული ყოველ წელს აღვნიშნავთ ქარის მოტანილი წერილების დღეს, რაც ნიშნავს, რომ ვწერთ წერილებს ხელით, ადრესატის და ავტორის მითითების გარეშე და ვტოვებთ სადმე, ალალ ბედზე, იმ იმედით და მოლოდინით, რომ ვინმე იპოვის.

ეს წერილები ყოველთვის მაგონებენ გადამფრენ ჩიტებს.
გრძელ გზაზე ათასი დაბრკოლება ხვდებათ.
ავტორები ზოგჯერ ბრუნდებიან იქ, სადაც წერილი დატოვეს. გულის ცემა ამ დროს უფრო იმატებს თუ წერილის დატოვების მომენტში, არ ვიცი.
ვიდრე დაინახავ, რომ წრილი იქ აღარ დევს, ანუ ვიღაცა აიღო. წერილს ადრესატი უპოვია...

თუმცა ზოგჯერ ავტორები ისეთ სცენას ხედავენ, რომ გული უკვდებათ: დახეული და დაჭმუჭნული წერილი.

მაგრამ მაინც, წერილები ყოველთვის მას პოულობენ, ვინც უნდა იპოვონ, ვისაც ყველაზე მეტად სჭირდება. თუ ადამიანმა წერილი დაგლიჯა, ხომ შეიძლება, აგრესიულ ხასიათზე იყო და თუ წერილი თავის თავზე არ აიღებდა ამ დარტყმას, მისი აგრესია ვინმე სხვას დატყდომოდა? მაგალითად, პატარა საყვარელ ბავშვს? ბუნებაში უკვალოდ არაფერი იკარგება, მითუმეტეს სითბო, რომელსაც გავცემთ. როდესაც წერილს წერ, ის ემოცია, რასაც მასში დებ, დადებითი ენერგია, მატერიალიზდება და უკვე ჰაერში ტრიალებს. ნუ გექნებათ კონკრეტული მოლოდინი მისგან, ვინც წერილი უნდა იპოვოს და ნურც თავად წერილისგან. წერილის ერთი ფრაზაც რომ წაეკითხა, ვიდრე დახევდა, ადრე თუ გვიან გაახსენდება, რომ ოდესღაც ქუჩაში წერილი იპოვა, რომელიც მას კეთილად ექცეოდა, დადებითად ესაუბრებოდა, მან კი დახია. რა იცი, როდის ამოუტივტივდეს და როდის რა შეცვალოს მასში. თუ ბოლომდე არ წაიკითხა, ოდესმე მაინც გაუჩნდება იმის ინტერესი, ნეტავ რა ეწერაო. ადამიანი ხომ ბუნებით ცნობისმოყვარეა. თუ საერთოდ არ წაიკითხა და დახია, მითუმეტეს არ მოასვენებს, ნეტავ რა უნდა ჩაეწერათ შიგნითო.
და წარმოიდგინე, უხასიათო ადამიანს თუ ყოველ წელს შეხვდება თითო წერილი ან ერთ წელს ყოველი ფეხის ნაბიჯზე მას შეხვდებიან წერილები, ათი, ასი, ათასი წერილის მერე გაქვავებული გულიც მოლბება. და განა არ ღირს შრომად თუნდაც ერთი ადამიანის გულის გათბობა?

ადვილად ნუ დანებდებით. ეს წერილები ჯადოსნური, კეთილი ელჩები არიან, რომლებიც დადებითი მუხტის გავრცელებისთვის, ნათელი მხარის გამარჯვებისთვის წირავენ თავს. გადამფრენი ჩიტებივით თავდაუზოგავად მიიწევენ მიზნისკენ. ზოგი წერილი გზაში იღუპება, მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ წერა უნდა შევწყვიტოთ. რაც მეტ წერილს გავუშვებთ, მით მეტი შანსია, რომ რომელიმე მიაღწევს მიზანს.

ერთხელ გულითადად დაწერილი, ლამაზ კონვერტში მოთავსებული წერილი დაუზიანეს ავტორს. როდესაც იქ მიბრუნდა, სადაც წერილი დატოვა, გამოფატრულ-გამოშიგნული კოვერტი ნახა და დაჭმუჭნული წერილი.
პირველი ელდა რომ გადაიტანა, წერილი გაასწორა (შეძლებისდაგვარად), გულში ჩაიკრა, და გზად ბიბლიოთეკაში მიიტანა. საღამო იყო, მგონი და ბიბლიოთეკაც დაკეტილი, მაგრამ კარის ქვეშ შეაცურა.
და მერე იცით რა მოხდა?
ბიბლიოთეკის თანამშრომლებმა მეორე დღეს ნახეს წერილი და ჩვენს გვერდზე მოგვწერეს, რომ სასწაულად თბილი და დადებითი წერილი იპოვეს, ათასი და ასი ათასი მადლობა შეუთვალეს ავტორს ამ დადებითი ემოციისთვის.

სხვა წელს ერთი წერილი ჯერ ვიღაცამ დაჭმუჭნა, შემდეგ წვიმამ დაასველა, მაგრამ ბოლოს მან იპოვა, ვისაც უნდა ეპოვა. ნაომარი წერილი შინ წაიყვანა და მგონი, უკვე ბევრი წელია ინახავს.

დაწერეთ, ბევრი წერილი დაწერეთ.
რაც შეიძლება მეტ ადამიანს გააგებინეთ ამ დღის არსებობის შესახებ, რომ ქუჩაში ნაპოვნი წერილის "აღარ შეეშინდეთ".
შეეცადეთ წერილს წერილის ფორმა მისცეთ და კონვერტში მოათავსოთ.
თუკი კონვერტზე ან წერილშივე მიუთითებთ, რომ ქარის მოტანილი წერილია და იმასაც ასწავლით მპოვნელს, სად მოიძიოს ქარის მოტანილი წერილების დღის შესახებ ინფორმაცია, ამით ეჭვიანი მკითხველის "გადმობირების" შანსიც მეტი გვექნება.

უხვწერილიან 22 სექტემბერს გისურვებთ



　  

ქარის მოტანილი წერილების დღე 2016

არის დღეები, სეზონები, როდესაც გრძნობ, თითქოს ყველა ნერვი და რეცეპტორი კანის ქვეშ ან კანში კი არა, კანის ზემოდან გაქვს და ყველაფერს ათასჯერ მეტად შეიგრძნობ.
ზოგჯერ ზიხარ, გარეგნულად თითქოს არაფერი, მაგრამ შენი სული განუწყვეტელ ბოლთას სცემს შენში, გულ-მუცელში გრძნობ, როგორ ტრიალებს და წრიალებს შიში, მოუთმენლობა და რაღაც ამის მსგავსი.
ცის დანახვა გინდა და ღრუბლების მეტი არაფერი ჩანს, თვალებზე აფარებული ხელებივით გაწვებიან ქუთუთოებზე ნაცრისფერი მძიმე ღრუბლები და გინდა იყვირო, გეგონება ყვირილით გაფანტავ.
ჩიტების გადაფრენამ შეიძლება უბრალოდ მოგკლას.
ცდილობ ღრმად და მშვიდად  ისუნთქო.
აქეთ-იქით აცეცებ თვალებს, ელოდები ან გინდა ან იხვეწები, რომ ციდან მაინც ჩამოვარდეს სიმშვიდე.
და წარმოიდგინე, რომ ამ დროს სამყარო ენას იდგამს და გელაპარაკება.
გეუბნება, რომ ყველაფერი კარგად იქნება.
აი, ასე, ციდან ჩამოვარდნილი სიმშვიდე მოდის და მშვიდდები.

ასეთი ჯადოსნობა ხდება.
ხდება 22 სექტემბერს.
უკვე რამდენიმე წელია.

ხელშესახები ჯადოსნობა.
წერილები თვითონ პოულობენ მათ, ვისაც ყველაზე მეტად სჭირდებიან.

ადრეც ვთქვი, განა რა არის აქ უცნაური, რომ ვიღაცამ დაწერა, დატოვა და სხვა ვიღაცამ იპოვა?
ჯადოსნობა იმაშია, თუ ვინ იპოვის და რომელ წერილს იპოვის.

წელს ვუყურებდი და წერილები პოულობდნენ ადამიანებს დამღლელი, რიგითი რუტინული დღის მერე და ეუბნებოდნენ, რომ ყველაფერი კარგად იქნება.
წერილები ეჩურჩულებოდნენ, გიყვარდესო და გაუფრთხილდიო.
ყველაფერი კარგად იქნებაო.
საჭესთან ნასვამი ნუ დაჯდებიო.
იმედს ნუ დაკარგავო.
გაიღიმეო.
მზის ამოსვლით დატკბიო და სხვა და სხვა კეთილი რამეები, რომელიც მხოლოდ მპოვნელს ეკუთვნის და მხოლოდ მან იცის.

ჯადოსნური დღეა.
მჯერა.

"When it's raining, when it is heavy rain, I always feel as someone close to me is getting wet ...
Always ... Someone I miss, someone I don't know...
I put on my green raincoat and start looking for her...
If you meet her somewhere, tell her, that she can recognize me easy. I'll be in a green raincoat, which can't protect me from the wetness ... Tell her to come...
My door is always open ... I'll leave a light on...
So, tell her to come ... "

ასე შეგვეძლო გვეოცნება თვალგახელილებს...

არც ისე პატარა ვიყავი, როდესაც ბიძაჩემმა მითხრა, საკუთარი სამყარო უნდა შექმნა და ადამიანები დაპატიჟოო. მაშინ ვერ მივხვდი, რას გულისხმობდა.

არასოდეს მჯეროდა სიზმრების ახსნის და ნიშნების და დამთხვევების ისე, როგორც მას ყველა ხედავს და ესმის.
ყოველთვის მიხაროდა, რომ არ ვეთხვეოდი იმას, რაც მიღებულია და საყოველთაო.

ოდესღაც ვიღაცამ თქვა, ისინი, ვინც იმდენად გიჟები არიან, რომ სჯერათ, სამყაროს შეცვლა შეუძლიათ, მართლა ცვლიანო.

ოდესღაც ამაზეც ვფიქრობდი, რაღაც დიადი იდეები მქონდა.
მერე გავიზარდე.

ბექამ თქვა, რომ ჭეშმარიტება ოცნებაშია.
ოღონდ ისიც თქვა, რომ ოცნებისას ფრთხილად უნდა იყო.

ქარი რომ არ იყოს? (2011 წელი)

ქარი რომ არ იყოს?

როდესაც ეს კითხვა მესმის, მინდა მჯეროდეს, რომ ხუმრობენ.

ამ დღის სახელი ხომ პირობითია და ქარის მოტანილი წერილების დღე იმიტომ ჰქვია, რომ უადრესატო წერილები იწერება და იკითხება.

სულაც არ უნდა იფრიალონ წერილებმა ქარში და პეპლის საჭერი ბადით არ უნდა დავსდევდეთ დასაჭერად და წასაკითხად.

Η ημέρα των ανεμοφερμένων γραμμάτων

Μια φορά και έναν καιρό…

Ναι, άρχισε σαν παραμύθι, αλλά έγινε στην πραγματικότητα.

Αν έχεις ονειρευτεί κάποτε, αν έχεις ερωτευθεί κάποτε, θα το καταλάβεις, θα σου αρέσει, ελπίζω ότι θα σου αρέσει.

Μιλάω για την ημέρα των ανεμοφερμένων γραμμάτων, 22 Σεπτεμβρίου.

Δεν το έχεις ακούσει?

Κάτσε για λίγο, άκου:

დამწყებთათვის ანუ სად? რა? რატომ? როდის? როგორ?

რა არის ქარის მოტანილი წერილების დღე?

ეს დღე ყოველ 22 სექტემბერს აღინიშნება და ძალიან მოკლედ რომ დავახასიათოთ, უცნობი ავტორის მიერ უცნობი ადრესატისთვის დაწერილი ხელნაწერი წერილების დღეა.